“Elke dag geef je een stukje van jezelf”

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Karine Engelen (65 jaar) is verpleegkundige op de dienst cardiale intensieve zorg in het Ziekenhuis Oost-Limburg ZOL en lid van de werkgroep Kritieke Diensten. Hoewel ze al met pensioen mag, denkt ze nog lang niet aan stoppen.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Dat is een moeilijke vraag. Het voelde voor mij zo vanzelfsprekend dat ik er nooit echt over heb hoeven nadenken. De passie om mensen te helpen is diepgeworteld. Voeg daar mijn interesse voor wetenschappen en de medische wereld aan toe en de keuze was snel gemaakt. Verpleegkundige zijn is een deel van mijn identiteit. Je bent als het ware het hart van het ziekenhuis, want elke dag geef je een stukje van jezelf.

Wat boeit je in je job?

Vooral het menselijke aspect, natuurlijk. Je maakt het verschil in het leven van kwetsbaren en dat geeft een onbeschrijflijke voldoening. Daarnaast hou ik van de veelzijdigheid van de job. Je kan aan de slag bij verschillende diensten en hebt tal van doorgroeimogelijkheden. Verdere specialisaties of opleidingen openen deuren naar hogere functies als verpleegkundig specialist of zelfs managementposities. Zo was ik meer dan twintig jaar opleidingshoofd in de banaba spoed en intensieve zorg in PXL en hielp ik op de werkvloer mee bij de uitrol van het elektronische patiëntendossier. De technische (r)evolutie houdt mijn geest scherp.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Een goede verpleegkundige bezit een brede waaier aan vaardigheden, maar empathie staat met stip op één. Zonder inlevingsvermogen kan je niet de juiste zorg bieden. Tegelijk mag je die empathie niet meenemen naar huis. Tegen mijn studenten en startende collega’s zeg ik vaak: “Je mag met alle patiënten meegaan tot aan de buitendeur, niet verder.” Met mijn ervaring voelt het als mijn plicht om de verpleegkundigen van morgen onder mijn vleugels te nemen. Ik ben de eerste om een koffie te gaan drinken met collega’s die het moeilijk hebben.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

De mooie momenten zijn vaak de ontroerende momenten, zoals patiënten beter zien worden en de dankbaarheid die daaruit voortvloeit. Maar soms schuilt het ook in kleine hoekjes: een luisterend oor bieden of de haren wassen na een EEG. Dat maakt voor de patiënt een wereld van verschil.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Patiënten loslaten hakt er altijd stevig in, vooral als je lange tijd voor ze zorgde. Daarnaast is het fysieke aspect ook niet te onderschatten. We hollen van hot naar her, draaien lange shiften en kennen geen ritme. Dat eist vroeg of laat zijn tol. Maar het moeilijkste zijn nog altijd de beleidsbeslissingen die tot torenhoge verwachtingen leiden. We krijgen steeds minder tijd om te recupereren en nieuwe collega’s op te vangen. En dat terwijl de teleurstelling na de coronacrisis nog nazindert.

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

Het vinden van een goede work-lifebalance is lastig. De druk op de startende verpleegkundigen is enorm, en het wordt moeilijk om ze gemotiveerd te houden. Dit doet tal van vragen rijzen: hoe blijven we de kwaliteit van de zorg bewaken? Hoe snel kunnen we nog bijbenen met de digitalisering? Hoe gaan we om met de toename van pathologieën door de vergrijzing?

Wat doe je in je vrije tijd?

Ik heb een grote sociale kring en ik ben geëngageerd in verschillende verenigingen. Daarnaast heb ik tal van creatieve uitlaatkleppen zoals fotografie, keramiek, feestjes decoreren en bloemstukken maken.