Netwerk aan het woord

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Gitte Van Gestel (55 jaar) is begeleidingsverpleegkundige in Bethanië geestelijke gezondheidszorg en lid van de werkgroep Begeleidingsverpleegkundigen.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Omdat ik ben opgevoed in de tijd dat je naar je ouders luisterde. Mijn twee zussen waren verpleegkundige en mijn ouders wilden dat ik dat ook werd. Ik doe het gelukkig super graag en voelde al snel aan dat het voor mij meer mocht zijn dan de technische en fysieke zorg. Ik koos voor sociale verpleegkunde en begon meteen in de geestelijke gezondheidszorg te werken. Na een tussenstap naar het onderwijs keerde ik terug naar de zorg voor patiënten. Toen de vacature voor mijn huidige functie als stagecoördinator en begeleidingsverpleegkundige vrij kwam, was de cirkel voor mij rond.

Wat boeit je in je job?

Mijn job bestaat erin studenten en nieuwe collega’s warm te onthalen en wegwijs te maken. Ik spring ook bij in de mobiele ploeg. Het contact met en de zorg voor collega’s en studenten is voor mij erg belangrijk. Ik vind het fijn om te merken hoe ze op een warme, menselijke maar ook professionele manier omgaan met onze patiënten, ook in moeilijke omstandigheden. Zien hoe patiënten soms in volle crisis bij ons binnenkomen en leren omgaan met hun psychische kwetsbaarheid is voor mij belangrijk.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Het enthousiasme om met een mens in zijn totaliteit en in zijn context om te gaan. Het geduld om iemand te zien als een persoon met zijn eigen kwaliteiten, talenten en achtergrond. Studenten moeten daar wat in groeien. Tijdens het onthaalmoment probeer ik mee te geven dat je een patiënt niet zonder zijn context kan begeleiden, dat hij centraal staat in zijn behandeling en dat het directe contact en het samen op weg gaan cruciaal zijn.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Wanneer studenten verkrampt binnenkomen op een onthaalmoment en enthousiast en comfortabel buitenstappen. Maar ook als patiënten in langdurige zorg hun talenten en verlangens kunnen inzetten. Wat ik tot slot ook mooi vind, is de teamwerking en verbondenheid tussen collega’s.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Wanneer hoop en herstel voor een patiënt ver te zoeken zijn. Ook het tekort aan verpleegkundigen is een flinke uitdaging, wat de werkdruk sterk kan verhogen.

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

Een goed werkklimmaat creëren om de zorg te kunnen geven waar onze patiënten recht op hebben. Daarnaast vind ik het belangrijk dat we de verpleegkundigen in de geestelijke gezondheidszorg een duidelijke en krachtige stem geven. Er wordt dan wel meer gesproken over de GGZ, maar dat vertaalt zich niet altijd in middelen. Specifiek in mijn job zie ik het als een uitdaging om nog beter samen te werken met het onderwijs want alleen samen kunnen we de kwaliteit van stages, het leerproces voor onze studenten en de opleidingen verpleegkunde blijven verbeteren.

Wat doe je in je vrije tijd?

Bewegen in de natuur: lopen, wandelen of op trailvakantie gaan. En sinds kort mag ik ook voor mijn eerste kleinzoon zorgen.

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NETWERK VERPLEEGKUNDE? Schrijf je in met een mailtje naar info@netwerkverpleegkunde.be.

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Patricia Decoster (52 jaar) is verpleegkundige bij Vorming, Training en Opleiding binnen de Zorggroep Sint-Kamillus en lid van de werkgroep Begeleidingsverpleegkundigen.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Bij de keuze voor mijn studies wou ik ofwel zorgen voor jongeren, als leerkracht, ofwel zorgen voor ouderen. Het is dat tweede geworden en na mijn bachelor verpleegkunde heb ik nog een jaar psychiatrische verpleegkunde bijgestudeerd. Na mijn stage op de afdeling acute gerontopsychiatrie in Zorggroep Sint-Kamillus kon ik er aan de slag.

Wat boeit je in je job?

De uitdagingen en verschillende domeinen in de zorg. Het is jammer dat je niet van alles kan proeven als verpleegkundige. In mijn carrière koos ik altijd voor een nieuwe uitdaging eens ik het gevoel had de job helemaal onder de knie te hebben. Door lid te zijn van NETWERK VERPLEEGKUNDE zag ik ook de uitdagingen in het beleid en heb ik veel contact met collega’s. Na een periode als hoofdverpleegkundige, werk ik vandaag op de dienst Vorming, Training en Opleiding en ben ik vrijwilligerscoördinator.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Flexibiliteit en out-of-the-boxdenken. In onze opleiding leren we veel technische zaken en studeren we hoe een mens in elkaar zit, maar elke persoon is uniek. Elk ziektepatroon heeft andere symptomen en een verschillend verloop. Je moet leren om dat te integreren in je theoretische model en dat in de praktijk om te zetten. Creativiteit is daarin erg belangrijk.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Dat is absoluut de connectie met mensen. Als vrijwilligerscoördinator ontvang ik vrijwilligers, zoek goeie matches en begeleid hen verder. Ook in mijn huidige job is het een meerwaarde om patiënten en bewoners te betrekken. We doen dit door bijvoorbeeld samen met een bewoner onze startende studenten te onthalen.

Zijn er ook minder fijne momenten?

De uren en wisselende shiften als verpleegkundige zijn moeilijk te combineren met een gezin. Mijn echtgenoot staat ook in de zorg. Gelukkig hadden we een goed netwerk om de kinderen op te vangen wanneer dat nodig was.

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

We moeten shiften van zorg in ziekenhuizen en residentiële settings naar zorg thuis en in de gemeenschap. Iedereen is mee in het idee dat zorg aan huis belangrijk is, maar een evenwicht vinden in de financiën tussen thuiszorg en residentiële zorg is een grote uitdaging.

Wat doe je in je vrije tijd?

Naast tijd doorbrengen met mijn gezin en mijn huisdieren is het altijd fijn er even tussenuit te zijn. Uitwaaien aan zee of gaan wandelen in de Ardennen om de dagelijkse verantwoordelijkheid van een job in de zorg los te laten: mijn man en ik hebben er allebei deugd van.

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Filip Vandaele (50 jaar) is IT-manager in vzw zorg-saam en lid van de werkgroep ICT4Care.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Ik ben een sociaal beestje en was van jongs af aan getriggerd door mensen. Vooral door personen in een kwetsbare positie die het mentaal moeilijker hadden. Voor hen wilde ik iets betekenen. Mijn oudere zus volgde een opleiding verpleegkunde en ze inspireerde mij, dus volgde ik haar voorbeeld. Weliswaar met een duidelijk doel: ik zou psychiatrisch verpleegkundige worden.

Wat boeit je in je job?

Al werk ik nu in een managementfunctie, ik kom nog dagelijks op de werkvloer en zou het niet anders willen. Zo hou ik contact met de basis om van daaruit het beleid vorm te geven. Via opleidingen, gesprekken en goede voorbeelden versterken we ons zorgpersoneel. Het leukste vind ik dat ik vanuit mijn functie zorginnovaties op de werkvloer mag introduceren. Het team gaat er vervolgens mee aan de slag. Op basis van hun succeservaringen kiezen we welke tools we al dan niet integreren. Zo lopen er nu projecten met slimme luiers, een taalapp en virtual reality.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Competent zijn. Het woord verpleegkunde bevat niet voor niets de term ‘kunde’. Evidencebased werken, je durven afvragen waarom je bepaalde dingen zus of zo aanpakt en vooral niet gewoon doen, maar echt iets betekenen. Dan maak je het verschil. Daar mogen we fier op zijn.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Het lijkt misschien eenvoudig, maar ik ben vaak verrast over de creatieve, toffe activiteiten. Als je ziet hoe tevreden de bewoners zijn, dat maakt me gelukkig. Het hoeft niet groots te zijn. Onlangs heetten enkele bewoners mij welkom aan de ingang van hun wzc, dat raakte me. We mogen nooit vergeten dat wij de gasten zijn en dat zij hier wonen. Als ze met trots en een brede glimlach hun deuren openstellen, dan weet je: we zijn goed bezig.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Jammer genoeg botsen we hier ook tegen de arbeidsschaarste aan. Vaak kunnen we niet kiezen uit verschillende sollicitanten, maar moeten we tevreden zijn dat er iemand is. Maar die persoon past soms niet bij onze manier van werken, daar moeten we alert voor zijn. Ook het overjuridiseren vind ik moeilijk. In de plaats van juridische procedures gaan we beter een opbouwend gesprek aan. Dat lijkt me een logischere gang van zaken.

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

We mogen niet bang zijn voor de hervormingen in de sector. Vanuit onze nieuwe rol moeten we het overzicht bewaren en durven delegeren naar nieuwe profielen. Als kundige in een evidencebased rol geven we zo de zorg krachtig vorm.

Wat doe je in je vrije tijd?

Zoals ik eerder zei ben ik heel sociaal, dat uit zich ook in mijn vrije tijd. Ik zing in het koor Plicae Vocalis in Deinze. Daarnaast hou ik van wandelen en koken, en ik ontvang heel graag bezoek bij mij thuis. Een bezige bij, dus.

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NETWERK VERPLEEGKUNDE? Schrijf je in met een mailtje naar info@netwerkverpleegkunde.be.

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Maarten Desimpel (45 jaar) is directeur patiëntenzorg in Bethanië geestelijke gezondheidszorg in Zoersel en is voorzitter van de werkgroep Geestelijke Gezondheidszorg van NETWERK VERPLEEGKUNDE.

Kan je jouw carrièrepad kort toelichten?

Ik koos verpleegkunde vanuit een fascinatie voor de mens. In mijn derde opleidingsjaar kwam ik in contact met de geestelijke gezondheidszorg (GGZ) en vielen de puzzelstukjes in elkaar. Na enkele jaren als verpleegkundige in het UPC Sint-Jozef in Kortenberg volgde ik een master verpleegkunde en een master politieke wetenschappen. Toen al had ik de ambitie om naar een beleidsfunctie te evolueren om zo meer impact te hebben op de zorgkwaliteit. Sinds 2009 werk ik in Bethanië GGZ in Zoersel, eerst als zorgmanager en sinds zeven jaar als directeur patiëntenzorg.

Wat boeit je in je job?

De drijfveer voor mijn studies verpleegkunde was het contact met mensen. De relatie met anderen boeit me enorm. Vroeger vertaalde dat zich in de dagelijkse interactie met patiënten, nu in mijn coachende rol als leidinggevende. Collega’s ondersteunen en hen helpen in het uitvoeren van hun job geeft me veel energie. Daarnaast probeer ik mijn steentje bij te dragen aan vernieuwende projecten. Ik heb een groot hart voor mensen in moeilijke situaties en met het beleid proberen we de juiste randvoorwaarden te creëren zodat zorgprofessionals hen de meest kwalitatieve zorg kunnen bieden.

Wat neem je mee uit jouw achtergrond als verpleegkundige?

Door zelf als verpleegkundige te werken heb ik een zekere voeling met het werkveld, wat me een bepaald mandaat geeft in de functie. Net als toen ik als verpleegkundige werkte, gaat het ook in deze job vooral om menselijke relaties. En daarin helpt mijn ervaring als verpleegkundige.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Als verpleegkundige staat de relatie met je patiënt en zijn context centraal. Alleen zo kunnen de cruciale elementen van goede zorg aan bod komen: je eigen expertise als professional en de wensen en noden van de patiënt en zijn omgeving. Daarnaast is het nodig om als verpleegkundige binnen de GGZ te leren omgaan met de onmacht die de complexe chronische situaties van onze patiënten teweegbrengen.

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

Binnen de GGZ zijn we er onvoldoende in geslaagd de meerwaarde van de rol van verpleegkundige aan te tonen, ook niet met wetenschappelijke evidentie. Dat zet de job onder druk waardoor verpleegkundigen, zeker in tijden van schaarste, inwisselbaar lijken te zijn door professionals met een ander zorgdiploma. Nochtans maak je als verpleegkundige echt het verschil door je holistische aanpak en kennis. Tegelijk vrees ik dat de huidige wetswijzigingen binnen verpleegkunde de kern van de job dreigen uit te hollen, want verpleegkundigen met een bachelordiploma zullen in de toekomst mogelijks minder rechtstreeks contact hebben met de patiënten doordat ze in een expertenrol worden ingezet in complexe situaties. Daarnaast neemt de complexiteit en de verantwoordelijkheid toe voor verpleegkundigen nu steeds meer zorg buiten de muren van het ziekenhuis plaatsvindt. In die context moeten ze samenwerken met andere partners waarmee ze een andere relatie hebben dan met collega’s in een residentiële setting. Dat vergt bepaalde vaardigheden die vandaag nog minder aan bod komen tijdens de opleidingen verpleegkunde.

Wat doe je in je vrije tijd?

Naast mijn familie en drie kinderen, ga ik vijf keer per week joggen. Het is de ideale manier om mijn hoofd leeg te maken.

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NETWERK VERPLEEGKUNDE? Schrijf je in met een mailtje naar info@netwerkverpleegkunde.be.

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Robbe Van Leemput (23 jaar) is bestuurder bij de Vlaamse Vereniging van Studenten (VVS) en voorzitter van de werkgroep Studenten Verpleegkunde van NETWERK VERPLEEGKUNDE.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Van kleins af aan heb ik het zorgzame in me. Mensen helpen, iets kunnen betekenen voor een ander en een meerwaarde bieden typeren mijn karakter. Het geeft me enorm veel voldoening om een verschil te maken, hoe klein ook. Tijdens mijn studies bedrijfseconomie koos ik EHBO als keuzevak en zo groeide het idee om verpleegkunde te studeren. Dat er drie artsen in mijn familie zijn, zit er misschien ook voor iets tussen.

Wat boeit je in je job?

Ik ben een creatief persoon met een goede feeling voor technische zaken. Die aspecten komen voor mij samen in de job als verpleegkundige. De afwisseling in het werk, het multidisciplinair samenwerken en het feit dat je nooit weet hoe je dag eruit zal zien maken het extra interessant. Verder is het contact met patiënten en hun naasten enorm belangrijk voor me. Ik wil er zijn voor hen op de kwetsbare momenten in het leven.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Empathie en respectvol omgaan met elkaar, met patiënten en hun omgeving zijn voor mij essentieel. Een patiënt kan al eens een mindere dag hebben. Het is dan zaak om daar begrip voor te tonen en het niet te persoonlijk te nemen. Ik stel me vaak volgende vragen: hoe komt het dat een patiënt zo reageert? Wat zou ik doen in zijn situatie? Je goed inleven in wat zich afspeelt bij die persoon helpt om er beter mee om te gaan.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Wanneer je patiënt bij zijn ontslag je naam vraagt, zodat hij je zeker niet zou vergeten, doet dat enorm veel deugd. De dankbaarheid van patiënten is onbeschrijflijk. Tijdens de pandemie was ik zo eens een korte tijd op de kamer bij iemand en ik luisterde naar zijn verhaal. Dat waardeerde hij ontzettend. Ook in de kleine dingen kan je impact hebben op iemand. Een babbeltje slaan, samen lachen of wenen, … Daarnaast haal ik veel energie uit hoe sterk en positief sommige patiënten met kanker zijn.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Ik probeer mindere momenten zo snel mogelijk achter me te laten. Al raakt het me natuurlijk wel als iemand bot doet. Waar ik echt moeite mee heb, is wanneer je een patiënt moet laten gaan. Bijvoorbeeld iemand die euthanasie vraagt. Tegelijk weet ik dat die persoon daardoor rust vindt, wat opnieuw mooi is.

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

Het is zo belangrijk om studenten te overtuigen verpleegkunde te studeren en hen aan boord te houden, zodat ze hun diploma behalen. Een kwaliteitsvolle stagebegeleiding is hierbij doorslaggevend. Nadien blijft het zaak dat afgestudeerden effectief als verpleegkundige aan de slag gaan en blijven. Ik vind ook dat er meer focus moet zijn op de echte verpleegkundige taken en dat verpleegkundigen voldoende tijd krijgen voor hun patiënten. Tot slot moet je als verpleegkundige beseffen dat je niet altijd iets moet ondernemen, bijvoorbeeld bij pijn moet je niet altijd onmiddellijk overgaan tot medicatie. Er zijn andere manieren om bepaalde problemen aan te pakken.

Wat doe je in je vrije tijd?

Uiteraard spreek ik graag af met mijn vrienden, maar veel van mijn vrije tijd gaat naar de vertegenwoordiging van studenten en naar het opkomen voor hun rechten. Vanuit mijn rechtvaardigheidsgevoel streef ik echt naar gelijkheid voor studerende en werkende zorgverleners.

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NETWERK VERPLEEGKUNDE? Schrijf je in met een mailtje naar info@netwerkverpleegkunde.be.

We zetten graag de mensen die verpleegkunde mee vormgeven in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Sabine Stordeur startte haar carrière als verpleegkundige in de Cliniques universitaires Saint-Luc en is vandaag directrice-generaal van het directoraat-generaal (DG) Gezondheidszorg van de FOD Volksgezondheid.

Kan u uw carrièrepad kort toelichten?

“Ik behaalde mijn bachelor verpleegkunde in 1990 en deed daarna een master in volksgezondheid, gevolgd door een doctoraat over het management van gezondheidsinstellingen aan de UCLouvain. Ik bestudeerde onder meer het verpleegkundige leiderschap en het concept van de Magnet Hospitals in de Belgische context. Tijdens mijn studies werkte ik op de afdeling cardiovasculaire chirurgie van de Cliniques universitaires Saint-Luc. In 2007 werd ik senior expert bij het KCE en droeg ik bij aan een vijftigtal rapporten en klinische richtlijnen, vooral binnen de oncologie, kwaliteitsprojecten in de zorg en planning van gezondheidzorgprofessionals. Van 2019 tot 2023 was ik wetenschappelijk programmadirecteur bij het KCE. Tijdens de covidpandemie leidde ik de Taskforce Vaccinatie COVID-19 en tot augustus 2023 ook de Taskforce Therapeutics for Viral Diseases.”

Wat neemt u mee uit uw achtergrond als verpleegkundige?

“Ik neem mijn verpleegkundig werk mee in elke job. Verpleegkundige ben je in hart en ziel. Ik heb mijn achtergrond als verpleegkundige nooit als een belemmering ervaren. Tijdens mijn doctoraatsthesis over het leiderschap van hoofdverpleegkundigen ontdekte ik welke cruciale rol zij spelen in het motiveren van teams en hoe zij hen aanzetten om het beste van zichzelf te geven. Krachtig leiderschap aan het hoofd van het verpleegkundige departement is een duidelijke facilitator, maar dit kan zich ook uiten op andere niveaus. Dat werkt inspirerend en oefent bottom-up invloed uit. Dit getuigt dat elk individu impact kan hebben op zijn omgeving.”

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

“Een verpleegkundige kan hoogwaardige zorgen bieden die voldoen aan de verschillende behoeften van een patiënt. Daarnaast waardeer ik professionele kwaliteiten zoals nauwgezetheid, uitmuntendheid, creativiteit, intellectuele en technische ontwikkeling, maar ook empathie en het uitvoeren van precieze en gecontroleerde technische handelingen. Door een hoog niveau van bekwaamheid te tonen, draagt een verpleegkundige bij tot het herstel van een patiënt en zijn algemene welzijn. Je bent een partner voor de patiënt, zijn familie en andere zorgverleners. Want individuele kenmerken zijn zelden voldoende om een doel te bereiken. Je moet goed en multidisciplinair samenwerken.”

Wat is uw ambitie binnen uw functie als DG Gezondheidszorg?

“Het Belgische gezondheidszorgsysteem ondergaat ingrijpende veranderingen en langdurige hervormingen. Ook wat de toegankelijkheid van zorg betreft. Als DG wil ik met een strategische visie en sterk leiderschap het succes van deze cruciale veranderingen waarborgen. Daarbij is het belangrijk nauw samen te werken met de federale overheid en de deelstaatregeringen, maar ook met onze wetenschappelijke partners zoals Sciensano, het KCE, VIKZ en PAQS. Ik verbind me ertoe een sleutelrol te spelen in de positieve transformatie van het gezondheidszorgsysteem in België, door bij te dragen aan het leveren van hoogwaardige en toegankelijke gezondheidszorg voor iedereen.”

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NETWERK VERPLEEGKUNDE? Schrijf je in met een mailtje naar info@netwerkverpleegkunde.be.

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Ilke Beckers (43 jaar) is verantwoordelijke kwaliteit ouderenzorg in St. Annendael Grauwzusters en lid van de werkgroep Ethiek.

Waarom ben je in de zorg actief?

“Ik heb een diploma in de moraalwetenschappen, specifiek in morele begeleiding. Voor mijn opleiding was ik al geboeid door de zorg en hoe mensen omgaan met lastige situaties waarin ze moeten handelen, zoals verpleegkunde. Na een opleiding tot gespreksleider moreel beraad botste ik op de vacature voor medewerker kwaliteit, vanwaar ik uitgegroeid ben tot verantwoordelijke kwaliteit wonen, leven en zorg van de bewoners in woonzorgcentra Huize Sint-Augustinus Diest en wzc OLV Ster der Zee Scherpenheuvel. Binnenkort vertrek ik naar Palliatieve Zorg Vlaanderen om er als beleids- en projectcoördinator te werken.”

Wat boeit je in je job?

“Ik vind het maatschappelijk relevant om dit te doen. Ook al zitten we in zwaar weer, er kan nog altijd heel veel, als je mensen dicht bij hun kunde laat staan, zijn en ontdekken. Er is zo veel negatieve berichtgeving over zorg en ouderenzorg, maar wie er middenin staat, ziet fantastische dingen gebeuren. Dat moeten mensen die in de zorg staan ook blijven zien, dat ze dat schitterend werk doen. Hen achter de schermen faciliteren voelt heel zinvol.”

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

“Dat je toch altijd de mens in zijn geheel blijft zien. Dat klinkt als een wollig cliché, maar het is wel zo. ‘Aan wie verleen ik zorg? Wie kleed ik aan? Wat verwacht die persoon in kwestie van mij? Ik geef zorg aan iemand in plaats van een taak uit te voeren.’”

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

“Wij hebben met onze organisatie een accreditatietraject achter de rug voor het kwaliteitslabel van Qualicor. De toekenning gaf alle collega’s een grote erkenning voor het goede werk dat we doen. Dat was een fantastisch ijkpunt waar we heel hard voor gewerkt hebben.”

Zijn er ook minder fijne momenten?

“De covidcrisis was een overspoeling in de ouderenzorg. Het was een traumatische ervaring met alle regels die plots in voege gingen en niet goed voelden. Maar het was ook een periode van samenhorigheid en er samen voor gaan. Ook het personeelstekort is een maatschappelijk probleem waar we over moeten nadenken. Hoe kunnen we zorg dragen voor elkaar, in de hele brede zin van het woord?”

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

“Blijven geloven in de schoonheid, kracht en meerwaarde van hun job. Verpleegkundigen moeten fier blijven op wie ze zijn en wat ze doen, en die fierheid besmettelijk maken om de aantrekkelijkheid van de job uit te dragen.”

Wat doe je in je vrije tijd?

“Ik spendeer veel tijd met mijn vrienden en ga graag eens lekker uit eten. Ik hou van lezen, joggen en podcasts, zoals Bob van Collectief Schik.”

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NETWERK VERPLEEGKUNDE? Schrijf je in met een mailtje naar info@netwerkverpleegkunde.be.

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Peter van Rosendaal (50 jaar) is coördinator van de mobiele en nacht-equipe bij het Wit-Gele Kruis in Antwerpen en lid van  het Regionaal Netwerk Antwerpen.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Eigenlijk per toeval: als achttienjarige wist ik niet welke richting ik uit wou en ik bezocht na een jobbeurs in Antwerpen de campus van Sint-Berlindis. Daar was zo’n aangename sfeer dat ik me meteen inschreef. In het begin was het zoeken, maar tijdens mijn stages is mijn passie gegroeid. Het is de beste beslissing ooit geweest en ik heb nog geen seconde getwijfeld.

Wat boeit je in je job?

Mijn job geeft me zuurstof: mensen mogen helpen en zorg voor hen dragen. In de thuisverpleging is er altijd veel te leren en ik ben gepassioneerd door de technische handelingen in mijn job. Ik schuim de vormingen af, want verpleegkunde is een job in evolutie. Er verandert altijd iets. Ik vind het leuk om mijn collega’s hier ook in te ondersteunen en begeleiden. Daarnaast mogen we bij de mensen thuis komen en ontvangen ze ons met open armen. Er is zoveel dat je kan doen met je twee handen, of zelfs gewoon door een babbeltje te slaan. Mensen voelen zich gehoord en hebben vertrouwen.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Openheid naar mensen. Flexibiliteit: het heeft soms een negatieve bijklank, maar kan ook erg verrijkend zijn. En empathie natuurlijk.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Heb je een paar dagen? (Lacht) Het leukste vind ik om met weinig inspanning veel te bereiken. Die kleine dingen die het mooi maken, al is het vaak met een lach en een traan.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Het blijft een job die beklijvend is. Wanneer mensen er slecht aan toe zijn of overlijden, dan kruipt dat onder je vel. Als jonge man was dat voor mij heel evident, maar nu ik zelf ouder ben, besef ik dat het leven eindig is. Voor mij ook. Je staat er meer bij stil.

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

Ik kijk reikhalzend uit naar de verdere digitalisering. Toen ik startte als thuisverpleegkundige belde ik elke ochtend naar mijn afdelingshoofd om te horen wat mijn ronde was. Tijdens die briefing van een halfuur schreef ik alles op een papier. Vandaag gaan we op stap met een elektronisch verpleegdossier. Binnenkort introduceren we nieuwe software die ons werk nog eenvoudiger gaat maken. Wat gaat artificiële intelligentie betekenen voor ons werk als verpleegkundige? Ik vraag het me af en kijk er nu al naar uit. Ook het gebruik van technische middelen zie ik heel positief in.

Wat doe je in je vrije tijd?

Mijn vrouw en ik zijn van de stad Antwerpen verhuisd naar de Kempen en zijn volop in ontdekkingsfase, dus we fietsen heel veel. Daarnaast probeer ik me ook te engageren voor de zwakkeren in onze maatschappij. Ik heb me graag als vrijwilliger ingezet voor de daklozenwerking in Antwerpen. Nu bekijk ik hoe ik dat kan verder zetten in de Kempen, om een steentje bij te dragen met de kennis en kunde die ik heb.

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NETWERK VERPLEEGKUNDE? Schrijf je in met een mailtje naar info@netwerkverpleegkunde.be.

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Suzanne De Paepe (67 jaar) is intussen met pensioen, maar was jarenlang hoofdverpleegkundige in GZA Ziekenhuizen campus Sint-Augustinus en lid van het regionale netwerk Antwerpen.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

De mens heeft me altijd geboeid. Hoe dan ook was ik in de wieg gelegd voor een job met sociaal contact en een sterke menselijke factor. Ik wilde eerst gaan lesgeven. Toen ik op mijn vijftiende een blindedarmoperatie onderging, veranderde mijn blik. De ingreep was een warme, positieve ervaring, als verpleegkundige wou ik zo het verschil maken.

Wat boeit je in je job?

De snel veranderende sector. Ik stond 25 jaar op de dienst urologie. Mensen vroegen me soms of ik het nooit beu werd. Integendeel. Door zo betrokken te zijn bij de afdeling, zag ik een enorme evolutie in de behandelingen en organisatie. Je groeit mee, leert bij en bouwt een enorme expertise op. Die deelde ik graag met nieuwe medewerkers en studenten die hun kennis op hun beurt zullen uitbreiden en doorgeven.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Voor mij is empathie een van de belangrijkste eigenschappen. Als verpleegkundige moet je patiënten begrijpen en hen in al hun miserie toch zo goed mogelijk laten voelen. Verantwoordelijkheidszin is ook essentieel. Je werkt met mensen, elke handeling heeft een impact.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

In de heelkunde zag ik voornamelijk patiënten die vlot herstelden van een ingreep. Toch zijn het vooral de intensievere trajecten die bleven hangen. We werden als team geconfronteerd met onmacht en frustratie en waren op elkaar aangewezen. Die krachtige, vertrouwde samenwerking straalde af op de patiënten en hun naasten. Wanneer een langer herstelproces tot een goed einde werd gebracht, genoten we des te meer van het samen delen van dit succes.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Helaas wel. Het personeelstekort werkt die in de hand. Een team dat je dienst door en door kent en als een geoliede machine samenwerkt is een utopie geworden. Meer en meer zag ik langdurige afwezigheden die vaak nog verlengd werden. Het team vangt dat wel even op, maar de situatie wordt uitzichtloos. De draagkracht van de collega’s zien afnemen is ondraaglijk. Af en toe sprong een interimverpleegkundige bij, maar dat is niet hetzelfde. Verpleegkundigen zijn meer dan cijfers en koppen.

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

Ik denk dat op het vlak van functiedifferentiatie nog veel moet gebeuren. Alle nieuwe profielen in de sector vereisen samenwerking. Dat gaat niet van de ene op de andere dag. Alleen volgen de veranderingen elkaar zo snel op dat het moeilijk wordt om ze bij te houden. Soms wordt iets gelanceerd, maar nog voordat iedereen ermee aan de slag kan is het alweer veranderd. Er moet voldoende aandacht zijn voor de haalbaarheid van nieuwe regels.

Wat doe je in je vrije tijd?

Ik wandel heel graag. Vroeger stapte ik gemakkelijk 20 tot 25 kilometer. Mijn leeftijd en een knieoperatie laten dat niet meer toe, maar ik blijf de wereld intrekken. Ik verken regelmatig ongerepte plekjes rond Antwerpen, zowel met een wandelclub als met een groepje van vroegere collega’s. Zo ontdek ik zelfs dicht bij huis plaatsen waar ik anders nooit terecht zou komen.

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NETWERK VERPLEEGKUNDE? Schrijf je in met een mailtje naar info@netwerkverpleegkunde.be.

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Mieke Duyver (41 jaar) is adjunct-hoofdverpleegkundige op pediatrie in VITAZ en voorzitter van NETWERK VERPLEEGKUNDE regio Waasland.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Al van jongs af aan wou ik iets met kinderen doen. Tijdens mijn opleiding verpleegkunde koos ik kinderverpleegkunde als specialisatie. Nadat ik afstudeerde kwam ik eerst op geriatrie terecht. Het lijken uitersten, maar zowel kinderen als ouderen hebben mensen nodig die opkomen voor hun belangen. Het opnemen voor kwetsbare mensen heeft altijd in mij gezeten. Zorg dragen voor patiënten, collega’s en studenten, dat blijft een van mijn drijfveren.

Wat boeit je in je job?

Als adjunct-hoofdverpleegkundige is mijn focus wat verschoven. Voor mij draait het nu meer om zorg dragen voor de collega’s en het op weg helpen van nieuwe personeelsleden en studenten. Ik wil hen op onze dienst de kans bieden zich volop te ontwikkelen. Al blijf ik me ook inzetten voor onze patiëntjes en hun ouders. Daarnaast is de variatie in de job een pluspunt. Op pediatrie zie je zoveel verschillende pathologieën. Dat is heel interessant.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Dat zijn er veel: zorgvuldigheid, verantwoordelijkheid, empathie, observatievermogen, … Als ik echt moet kiezen zou ik communicatief zeggen. In onze job moeten we op een goede en efficiënte manier boodschappen overbrengen. Je praat anders tegen een kind van drie dan tegen een twaalfjarige. Je deelt allerlei informatie met ouders, collega’s, artsen en leidinggevenden. Met ruis op de lijn gebeuren fouten en verloopt de samenwerking stroef. Goed communiceren is echt een kunst.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Op onze dienst zien we veel bange, zieke kinderen. Waar we allemaal van opfleuren is van een kind dat ondanks de indrukwekkende, onvoorspelbare en angstaanjagende omgeving zo op zijn gemak is dat het weer kan lachen. En zijn ouders ook. Dat doet deugd. Door er te zijn voor elkaar, patiënten en personeel, creëren we een veilige sfeer. Een luisterend oor, een warm gesprek, een vriendelijke groet: zo maken wij het verschil.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Absoluut. Tijdsdruk is hier vaak de oorzaak van. Dat is frustrerend. Er is te weinig tijd voor onze patiënten of om bezig te zijn met mooie projecten. We lopen elkaar voorbij en botsen tegen onze grenzen aan. Dat belemmert ook wat ik eerder zei: de veiligheid om te verkennen, te groeien en te zijn wie je echt bent komt zo in het gedrang. Dit moeten we bewaken zodat het niet zover komt.

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

Voldoende gekwalificeerd personeel vinden en houden. De toekomst ziet er soms beangstigend uit. Net daarom zou elk ziekenhuis moeten investeren in een goede begeleiding, maar daarvoor heb je voldoende tijd en personeel nodig. Daarom hecht ik zoveel belang aan de ondersteuning van studenten en nieuwe verpleegkundigen. Het is onze taak om hen goesting te geven om deze job te doen.

Wat doe je in je vrije tijd?

Mijn vrije tijd breng ik voornamelijk door met mijn twee kinderen en echtgenoot. Samen een film kijken, een uitstapje, huiswerk helpen maken. Ik wil hen een warm nest bieden waarin ze alles hebben om zich te ontplooien. Ik geniet ook van etentjes met vrienden en in de zomer waag ik mij wel eens aan een boek. Al moet ik toegeven dat het meestal slechts half verslonden weer in de kast belandt.

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NETWERK VERPLEEGKUNDE? Schrijf je in met een mailtje naar info@netwerkverpleegkunde.be.