Netwerk aan het woord

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Kenny De Cuyper (39 jaar) is verpleegkundig diensthoofd geriatrie/revalidatie in GZA Ziekenhuizen en voorzitter van de werkgroep Ouderenzorg.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Toen ik dertien was, overleed mijn overgrootmoeder. Na een hartaanval werd ze opgenomen in het ziekenhuis. In haar ziekenhuisbed sprak ze van pijn op de borst en bracht ze wartaal uit. De verpleegkundige wuifde dit weg als normaal na reanimatie. Een dag later was mijn grootmoeder er niet meer. Dit zette mij aan het denken: had ze langer geleefd als we haar klachten serieuzer hadden genomen?

Wat boeit je in je job?

Als geriatrisch verpleegkunde had ik steeds oor voor het verhaal van de oudere. Die brengt niet alleen fysieke klachten mee, maar ook een hele voorgeschiedenis. Als verpleegkundige zijn we continu bezig met zoeken naar de balans tussen zorg dragen en autonomie laten aan ouderen. Daarnaast ben ik geboeid door de paradoxale kracht en kwetsbaarheid van het menselijk lichaam. Je kan ziek zijn en herstellen, maar gaandeweg word je steeds kwetsbaarder. Nu ik werk als leidinggevende zit ik graag samen met hoofdverpleegkundigen en artsen om een visie op te bouwen.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Ik vind drie eigenschappen onmisbaar voor een verpleegkundige: inlevingsvermogen, nieuwsgierigheid en professionaliteit. Als zorgverlener zoeken we steeds naar het evenwicht tussen betrokkenheid en een professionele afstand. Ook professionele communicatie is van groot belang.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

De aha-momenten, waar je een nieuw inzicht krijgt, geven mij veel voldoening. Ook de meer emotionele momenten, wanneer patiënten hun zorgen durven delen en zorgverleners zich openstellen, vind ik mooi.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Ik kan niet tegen medisch onrecht, wanneer zorgverleners een behandeling willen doorduwen zonder de patiënt volledig te informeren of te betrekken. Af en toe worden we ook geconfronteerd met patiënten of naasten die weinig respect of fijngevoeligheid tonen naar verpleegkundigen toe. Dat kan hard aankomen.

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

We moeten leren relativeren in ons perfectionisme, want we willen steeds de best mogelijke zorg verlenen. Daarvoor zijn goede werkafspraken nodig. Met collega’s, leidinggevenden en families. Zo bepalen we hoe we ons steentje bijdragen en wat onze verantwoordelijkheid is. Functiedifferentiatie vind ik dan ook van onschatbare waarde. We juichen extra mensen in het team toe, maar het is ook belangrijk dat we die goed inzetten. En dat we durven hulp vragen aan elkaar.

Wat doe je in je vrije tijd?

Ik engageer me voor NETWERK VERPLEEGKUNDE en de Belgische Vereniging voor Geriatrie en Gerontologie (BVGG). Twee keer per week doe ik aan crossfit, dat noem ik zelf active aging. Ten slotte spendeer ik graag tijd met mijn gezin, mijn energiebommetje van een zoon en warme mensen om ons heen.

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NETWERK VERPLEEGKUNDE? Schrijf je in met een mailtje naar info@netwerkverpleegkunde.be.

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Laura De Hert (33 jaar) is zowel begeleidingsverpleegkundige als mobiele verpleegkundige in AZ Sint-Lucas in Gent en lid van de werkgroep Begeleidingsverpleegkundigen.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Stiekem wou ik altijd al verpleegkundige worden, maar ik heb eerst sociaal werk gestudeerd uit rebellie. Mijn vader is verpleegkundige en ik zei: ‘je denkt toch niet dat ik hetzelfde ga doen’. Als maatschappelijk werker heb ik op verschillende plaatsen gestaan en zo kwam ik terecht bij Mozaïek, een voorziening voor volwassenen met een beperking. Daar voelde ik dat zorg mij toch nauw aan het hart lag. Toen heb ik verpleegkunde bijgestudeerd als werkstudent.

Wat boeit je in je job?

Als verpleegkundige zie je meteen het resultaat van wat je doet. Ik heb ook in de psychiatrie gewerkt en daar heb je dat minder. Ik wou ook graag verpleegkundige worden om de technische handelingen uit te voeren. Omdat ik mobiele en begeleidingsverpleegkundige ben, zit er veel variatie in mijn job. Dat wakkert mijn passie aan en houdt het vuur in mij laaiend. Variatie in mensen waar je mee werkt, de patiënten die je tegenkomt, de jobinhoud. Als begeleidingsverpleegkundige zie ik studenten van overal of begeleid ik nieuwe medewerkers op alle functies. Van directie tot schoonmaak, ik krijg het allemaal mee.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Een goede verpleegkundige moet zien wat je niet kan zien en horen wat je niet kan horen. Dat gaat nog een stapje verder dan enkel empathisch zijn, we moeten echt alert zijn. Daarnaast mag een verpleegkundige niet te veel puur zorgen, de empowerment van de patiënt is ook belangrijk. Het allerbelangrijkste, ten slotte, is dat je het werk met hart en ziel doet. Komt de liefde voor de zorg niet uit de grond van je hart, dan hou je het niet vol.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Zien dat je inspanningen lonen. Een medewerker die vlot onthaald wordt en dankbaar is, iemand in de gang die je complimenteert, een collega info verschaffen waarmee je die vooruithelpt, een student die je dankbare feedback geeft. Het zijn kleine dingen die tonen dat je waardevol werk levert.

Zijn er ook minder fijne momenten?

De slechtnieuwsgesprekken: een student waarbij de stage niet zo goed loopt, moeilijke gesprekken met het team, een onzekere medewerker. Soms komen daar positieve dingen uit, maar soms voel je toch vooral hoe beperkt je bent in sommige situaties om anderen te helpen. Zeker in deze tijden zien we afdelingen kraken onder de druk. Dan voel ik me wel eens machteloos.

Wat zijn de uitdagingen van vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

Zonder twijfel de stijgende druk. We moeten wel in het achterhoofd houden dat alle functies het moeilijk hebben. Ook directies, het personeel in de keuken of de poetsdienst staan voor de nodige uitdagingen. In AZ Sint-Lucas organiseerden we daarom al eens een jobwissel. Zo ervaart iemand van de personeelsdienst hoe het loopt in de keuken, en omgekeerd. Op die manier krijgen we meer begrip voor elkaar en bevestigen we aan elkaar dat we er samen voor gaan.

Wat doe je in je vrije tijd?

Momenteel spendeer ik bijna al mijn vrije tijd met mijn kindjes van één en drie jaar oud. Uiteraard met heel veel liefde.

We zetten graag onze mensen in de kijker. An Van der Auwera is directeur Nursing in het Militair Hospitaal Koningin Astrid in Neder-over-Heembeek. Tot 2017 werkte ze als verpleegkundige in het Brandwondencentrum, waarvan tien jaar als hoofdverpleegkundige van de afdeling Medium Care.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Ik volgde een atypisch parcours en startte op mijn achttiende de opleiding tot officier in de Koninklijke Militaire School. Als discipline koos ik voor de medische component en zo kwam ik in Leopoldsburg in contact met verpleegkunde. Toen ik afstudeerde, was er vraag naar officieren die een bijkomende opleiding tot verpleegkundige wilden volgen. Ik was zeer geboeid door het medische luik, meer dan het logistieke, dus ik ging hier maar al te graag op in.

Wat boeit je in je job?

Het militaire aspect en ook de verpleegkundige technische kant van het beroep interesseren me enorm. De mensen met wie we in contact komen, zijn geen doorsnee patiënten. Het is een mix van burgerpatiënten in het Brandwondencentrum en potentiële militaire patiënten die oefeningen uitvoeren of op missie zijn. Nu sta ik onder andere in voor het aanduiden, de planning en de rotatie van verpleegkundigen op buitenlandse zendingen. Dat is een leuke uitdaging.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Een verpleegkundige moet een groot inlevingsvermogen hebben, technisch goed onderlegd en stressbestendig zijn. Van een militaire verpleegkundige verwachten we dat die extra flexibel is en kan omgaan met onzekerheid. Op elk moment kan je naar een buitenlandse missie vertrekken en vaak weet je niet voor hoelang. Daar moet je zelfstandig en onafhankelijk werken, want er is niet altijd een arts in de buurt. Je rol in het buitenland is niet dezelfde als thuis, dus je moet polyvalent zijn en je moet het tactische aspect onder de knie hebben. Tot slot zijn een goede fysieke conditie, een groot aanpassingsvermogen en lange tijd in groep kunnen leven, in vaak rustieke omstandigheden, belangrijk.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Toen ik nog op de Medium Care-afdeling van het Brandwondencentrum werkte, ontroerde de dankbaarheid van patiënten me. Nu blijft dat natuurlijk een belangrijk element, maar weegt ook de dankbaarheid van mijn militaire collega’s door. Ze appreciëren wat ik voor hen doe als directie.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Soms sta ik voor moeilijke beslissingen. Zoals het toewijzen van verpleegkundigen aan de verschillende opdrachten die we krijgen. Het is dan een kwestie van snel omschakelen, prioriteiten stellen en opschalen. Tijdens de coronacrisis hebben we bijvoorbeeld een vaccinatiecentrum opgezet in het hospitaal en waren we ook actief in de zogenaamde intermediate hospital capacities. Dat zijn activiteiten die boven op de normale werking komen, wat niet altijd evident is.

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

We willen ons nieuwe veldhospitaal zo snel mogelijk certificeren door onze verpleegkundigen en het medisch personeel ermee vertrouwd te maken. Het is een bijzondere omgeving om in te werken. Voldoende gemotiveerde verpleegkundigen aanwerven en behouden is een uitdaging. We concurreren natuurlijk met de civiele wereld. De onzekere tijden qua veiligheid in Europa voegen nog een extra dimensie toe. Onze militaire verpleegkundigen moeten altijd paraat zijn op militair vlak en op vlak van verpleegkundige competenties, maar nu nog meer dan ooit.

Wat doe je in je vrije tijd?

Ik lees heel graag, bezoek graag musea en pik af en toe een concert mee. Verder geniet ik van wandelen met de hond, af en toe hardlopen en ook van mijn wekelijkse pilatessessies. Als ik op reis ben, geniet ik ook van fotograferen.

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van het NVKVV? Schrijf je in met een mailtje naar info@nvkvv.be.

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Ignace Van Besauw is begeleidingsverpleegkundige in OPZ Geel en lid van de werkgroep Begeleidingsverpleegkundigen van het NVKVV.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Ik had ik geen idee van wat ik wilde studeren. Tot ik in het vijfde middelbaar een sociale stage volgde in het WZC Prinsenhof in Rijkevorsel. Zonder veel verwachtingen vooraf werd ik verrast door de enorme betekenis die goede zorg en kleine gebaren hebben voor een zorgvrager. Na mijn zesde jaar ging ik mee op een vakantiekamp voor personen met een beperking. Daar werd ik volledig door de zorgmicrobe gebeten. Daarnaast voelde ik vanuit een familiale psychiatrische belasting een zekere verantwoordelijkheid om anderen vakkundig te ondersteunen. En zo koos ik voor de bachelor verpleegkunde.

Wat boeit je in je job?

In een woord? Diversiteit. Verpleegkunde is meer dan de verschillende zorgdomeinen. Het biedt mogelijkheden tot zelfontwikkeling en de ruimte om te werken met eigen accenten, afgestemd op de noden van de zorgvrager. Ieder persoon is uniek en geeft op zijn manier betekenis aan pathologie, behandeling, context, religie en persoonlijk contacten. Mijn eigen job binnen het OPZ Geel is een mooi voorbeeld van die mogelijkheden binnen een gekozen zorgdomein. Na werken op Divisie Ouderen, Divisie Volwassenen en het mee opstarten van de Crisisunit Jongeren, combineer ik nu twee functies: als verpleegkundige binnen het Mobiel Outreach-team waarbij we jongeren ondersteunen en als stagecoördinator.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Een verpleegkundige moet van vele markten thuis zijn. Eerst en vooral moet je flexibel zijn. Iedere mens is uniek en kan onverwacht uit de hoek komen, in zowel positieve als negatieve zin. Door het tekort aan verpleegkundigen, moet je ook flexibel zijn in je werkrooster. Al moet aandacht besteed worden aan een goede work-lifebalance. Je moet ook een holistisch beeld blijven bewaren en klinisch blijven redeneren, ondanks de toenemende complexiteit in de zorg. Tot slot moet je als verpleegkundige over aanzienlijk wat relativeringsvermogen beschikken. We worden vaak met schrijnende situaties geconfronteerd, maar het leven is niet enkel kommer en kwel.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Zeker! Dat gaat van zorgvragers die je laat glimlachen en dankbaarheid tot kleine stapjes vooruitgang of een waardig afscheid. Ook collega’s op wie je kan bouwen, constructief samenwerken met zorgpartners en talloze andere aspecten maken van verpleegkunde het meest nobele en dankbare beroep.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Iedereen heeft van die dagen, casussen of incidenten die je draagkracht even te boven gaan. Soms gaat dit gepaard met een gevoel dat je ergens in de zorg tekortschoot. Ook hier is het een kracht om te kunnen relativeren en de volgende dag opnieuw je beste beentje voor te zetten.

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

Er liggen meerdere uitdagingen in het verschiet. Zoals een duidelijke functiedifferentiatie tussen HBO5- en bachelor verpleegkundigen. Er is ook nood aan een mentale shift in de ouderenzorg. De vergrijzing nadert met rasse schreden, maar voor ouderen is het nog moeilijker om verpleegkundigen te vinden. Men zegt altijd dat de jeugd de toekomst is, ik durf stellen dat in de zorg ouderen de toekomst zijn.

Wat doe je in je vrije tijd?

Ik ben in 2021 voor het eerst vader geworden. Ik spendeer dus veel vrije tijd met ons zoontje. Mijn “voetbalcarrière” in derde provinciale heb ik recent dan ook vaarwel gezegd. Al ga ik nog wel lopen. Ik volg ook de masteropleiding verpleeg- en vroedkunde aan de Universiteit Antwerpen.

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van het NVKVV? Schrijf je in met een mailtje naar info@nvkvv.be.

Naast zorgambassadeur is Lon Holtzer ook verpleegkundige en een trouw lid van het NVKVV. We laten haar in deze rubriek dan ook graag aan het woord als deel van ons netwerk van verpleegkundigen.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Ik ben koppig geweest. Niemand kon me op andere gedachten brengen, want ik heb altijd geweten dat ik verpleegkundige wilde worden. Mijn grootste twijfel was naar welke school ik zou trekken. Uiteindelijk koos ik voor het Provinciaal Instituut door de brede variatie. Nadien volgde ik ziekenhuiswetenschappen aan de KU Leuven. Dat was de deal met mijn ouders. Moest ik iets anders doen in mijn loopbaan, dan zou ik pas naar de KU Leuven getrokken zijn na enkele jaren werkervaring.

Wat boeit je in je job?

Als verpleegkundige is dat sowieso het contact met de patiënten en de multidisciplinaire aanpak. Maar ook hoe je zorgcontinuïteit en meerwaarde kan bieden aan de patiënt. Iedere afdeling waar ik werkte bracht me wel iets specifieks bij, maar ik heb de mooiste herinneringen aan mijn tijd op oncologie. Ik leerde er wat echt belangrijk is in het leven, en dat al op zeer jonge leeftijd.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Verpleegkunde is klinisch en proactief redeneren, met oog op de gehele persoon. Zorg opvolgen en doorgeven zijn belangrijke taken voor verpleegkundigen, ook en vooral binnen multidisciplinaire zorg. Als verpleegkundige sta je in voor continuïteit. Niet alleen in je aanwezigheid, maar ook in het patiëntenverhaal. Je moet betrokken zijn en niet gewoon uitvoeren. Vandaag zijn we nog te veel doeners.

Als verpleegkundige is een vorming in het veld na je algemene opleiding een goed idee. Maar onderhoud die vorming ook. Zo merkte ik als verpleegkundige op geriatrie dat geïntegreerde verpleegkunde niet zo eenvoudig is om dit in de praktijk toe te passen en op te nemen voor je patiënt in de vorm van continue aanwezigheid. Net daarom vind ik die terugkoppeling naar het werkveld zo belangrijk. Het zijn kleine interacties en confrontaties die ook je ethisch kompas mee vormgeven. En dat heb je nodig om een goede verpleegkundige te zijn.

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

We mogen niet vervallen in middelmatigheid, maar we mogen ook niet uitgaan van personeelsgroei want die instroom is er niet. Vandaag denken we nog te veel in hokjes en dat moet doorbroken worden. De oplossing daar is multidisciplinair samenwerken, in functie van de zorgvrager.

Wat doe je in je vrije tijd?

Ik ben niet sportief, maar wel actief en wandel en fitness iedere dag. Maar ik ga ook graag naar de opera en lees veel. Ook reizen en lekker eten zijn een van mijn favoriete bezigheden. Daarnaast ben ik een echt familiemens. Mijn vier kleinkinderen zijn mijn oogappels.

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van het NVKVV? Schrijf je in met een mailtje naar info@nvkvv.be.

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Lieven Deltour (60 jaar) is pijnverpleegkundige in AZ Delta Roeselare en lid van de werkgroep Pijnverpleegkundigen.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Als enige in de naaste familie koos ik voor een job in de zorg. Via vrienden kwam de inspiratie om verpleegkunde te studeren. Het sociale karakter en het contact met mensen sprak me enorm aan. Ik ben afgestudeerd als bachelor psychiatrisch verpleegkundige, volgde een bijkomende opleiding tot hoofdverpleegkundige en ook een lerarenopleiding.

Wat boeit je in je job?

De echte klik kwam toen ik aan de slag kon in het pijncentrum in Roeselare, zo’n twintig jaar geleden. Samen met mijn collega’s heb ik het centrum mogen uitbouwen. Dat was een bijzonder interessante ervaring. Daarnaast ben ik ook actief als gastdocent en geef ik voordrachten. Ik houd wel van die variatie in mijn job. We werken met een multidisciplinair team en de samenwerking met artsen verloopt heel goed. Ik kom in contact met heel diverse patiënten, zowel jong als oud, wat me veel energie geeft. Tot slot is het geen fysiek belastende job en hebben wij redelijk normale werkuren. Dat scheelt.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Als verpleegkundige moet je een empathische houding aannemen tegenover de zorgvrager, maar tegelijk ook zaken, die anders kunnen, bespreekbaar maken. Als iemand rugklachten heeft en zwaarlijvig is bijvoorbeeld, of iemand komt nog nauwelijks uit zijn stoel. Durf dat dan te benoemen zonder confronterend te zijn. Verder is het ook cruciaal om een goede teamspeler te zijn zodat je als team de mensen behandelt.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Wij staan er echt op dat onze zorgvragers voldoende uitleg krijgen, zodat ze goed begrijpen wat er gebeurt tijdens hun behandeling. Als ik zie dat die aanpak zich vertaalt in een hoge tevredenheid, dan stemt me dat vrolijk. Veel zorgvragers geven ons ook die feedback en dat doet deugd. Op de werkvloer heerst een heel goede sfeer. En dan zijn er soms zo van die dagen waarop alles vlot verloopt. Dat is altijd mooi meegenomen.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Over het algemeen ervaar ik weinig slechte momenten, ik doe mijn job echt graag. Tijdens de lockdown was de pijnkliniek zo goed als gesloten en daarom heb ik een tijd meegedraaid op een pre-coronadienst. Dat vond ik bijzonder zwaar, maar tegelijk heb ik er ook veel geleerd. Al blijft de coronaperiode zeer uitdagend, ook op onze afdeling. Door het tekort aan handen, stijgt de werkdruk en dat merk je overal.

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

Momenteel is de grootste uitdaging het vinden van geschikt personeel. Dit creëert natuurlijk ook kansen. Ik vind dat je als verpleegkundige zelf moet zoeken naar opportuniteiten om je job graag te blijven doen. Alleen zo kan je voldoening halen uit je werk.

Wat doe je in je vrije tijd?

Ik heb ondertussen vier kleinkinderen, dus die houden me wel bezig. Ik fiets en lees heel graag en vind reizen echt leuk. Nu is dat vooral binnen Europa of zelfs België, maar ik zoek even graag verre oorden op zoals Cuba, Mexico of Thailand.

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van het NVKVV? Schrijf je in met een mailtje naar info@nvkvv.be.

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Sarah Mortier (35 jaar) is verpleegkundig pijnconsulent in AZ Groeninge in Kortrijk en lid van de werkgroep Pijnverpleegkundigen.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Verpleegkundige worden was een late roeping. In mijn vorige job had ik weinig doorgroeimogelijkheden, dus besloot ik de sprong te wagen en de opleiding te volgen. Het zorgaspect was altijd al aanwezig in mijn leven. Toen ik startte als schoonheidsspecialiste, haalde ik de meeste voldoening uit behandelingen waarbij klanten hun levenskwaliteit zagen verbeteren.

Wat boeit je in je job?

Pijn is een heel complex gegeven. Er gebeuren veel ontwikkelingen op vlak van pijntherapie en daardoor leer je continu bij over de problematiek. Dat ik me kan blijven ontplooien in mijn job, vind ik bijzonder belangrijk. Een ander aspect is dat we voor pijnbehandeling meestal met een multidisciplinair team werken. Die interactie met verschillende disciplines is zeer boeiend. Ik ben ook betrokken bij het uitstippelen van het pijnbeleid in het ziekenhuis. Mijn job kent dus veel facetten en is zeer gevarieerd.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Je kan maar verpleegkundige zijn, als je het bent in hart en nieren. In eerste instantie voor de zorgvrager, maar ook voor jezelf is die overtuiging nodig, want het is een veeleisende job. Een andere belangrijke eigenschap is veel empathie hebben en je flexibel kunnen opstellen. Als verpleegkundige ben je vaak het eerste en meest toegankelijke aanspreekpunt, dus je communicatief opstellen en goed kunnen luisteren zijn kerneigenschappen die elke verpleegkundige moet hebben.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Onze zorgvragers hebben vaak al jarenlang pijn. Hun totale pijn verlichten, zelfs al is het maar een beetje, biedt enorme voldoening. Daarbij is het mentale aspect niet onbelangrijk. Hun verhaal (h)erkennen doet bijvoorbeeld al veel. Wanneer we er als multidisciplinair team in slagen iemand opnieuw een nieuw doel aan zijn leven te doen geven, is dat het mooiste wat er is. Ook haal ik veel energie uit samen als werkgroep projecten op poten te zetten.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Chronische pijn valt niet op te lossen, dat botst soms met de hoop die de zorgvrager heeft. Het is extra moeilijk omdat je zelf natuurlijk ook gehoopt had de levenskwaliteit van de zorgvrager te verbeteren. Gelukkig kan ik bij mijn collega’s terecht om eens mijn hart te luchten. Een goede teamondersteuning is enorm belangrijk.

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

De druk op verpleegkunde neemt alleen maar toe. De kwaliteit van zorg ligt hoog en dat creëert bepaalde verwachtingen, zowel bij de leidinggevende als bij de zorgvrager. Het vergt veel van je om continu daaraan tegemoet te komen. Daar komt nog bij dat vandaag in de medische wereld steeds meer mogelijk is en dus steeds meer verwacht wordt. Een probleem dat niet kan worden opgelost, is bijna ondenkbaar geworden. Die hoge eis legt nog meer druk.

Wat doe je in je vrije tijd?

Ik hou van shoppen, zeker als mijn zoon van dertien meegaat, en ook van koken en lekker eten. Zo ontspan ik echt. Mijn leergierige ik steekt ook wel in mijn vrije tijd de kop op, dus volg ik Spaanse les. Dat is bijzonder boeiend en bij momenten ook uitdagend, zeker om het in te passen in mijn schema.

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van het NVKVV? Schrijf je in met een mailtje naar info@nvkvv.be.

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaag? Els Bulteel is directeur zorgverleners bij ZorgConnect en springt af en toe bij als thuisverpleegkundige. Ze is dan ook lid van de werkgroep Thuisverpleegkundigen.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Ik ben al van kinds af met het menselijk lichaam bezig. Toen verzamelde ik al de Zonnestraaltjes en had ik een microscoop waar ik druppels bloed en andere dingen bestudeerde. Mijn mama was ook verpleegkundige en werkte op de geriatrie. Dus misschien heb ik het zo ook wel mee gekregen. Ik vond het ook wel heel toffe studies. We vormden een hechte groep en die band versterkte tijdens de stages. Als jong persoon wordt op dat moment een zekere maturiteit van je verwacht. Daarvoor konden we steeds bij elkaar terecht.

Wat boeit je in je job?

Als thuisverpleegkundige vond ik het wel tof om bij de mensen thuis te komen, soms jarenlang. Je hebt een meer persoonlijke band omdat je meteen de context van de zorgvrager ziet en diens omgeving en familie. Momenteel kan ik een toffe combinatie maken van werken als verpleegkundige en de administratie en het wettelijke kader er rond. Denk maar aan facturatie, het zelfstandig statuut, … Zo kan ik onze thuisverpleegkundigen ondersteunen in hun job.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Je moet steeds jezelf zijn en je buikgevoel volgen. Thuisverpleegkundigen hanteren een gezonde mix van meedenken, uitvoeren en hun technische kennis. Maar je moet ook sociaal voelend zijn, een gezonde band opbouwen met je zorgvrager en intussen je professionaliteit bewaken.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Er zijn zoveel mooie momenten, ook in de palliatieve zorg. Je krijgt enorm veel van je zorgvragers terug. Ook op menselijk vlak. Die dankbaarheid is hartverwarmend. Ze nemen je mee op in hun kring en tegelijk zorgen ze mee voor jou.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Absoluut. Het is frustrerend wanneer zorgvragers je niet toelaten, bijvoorbeeld. Of wanneer je machteloos staat. Zo zijn er situaties waar sprake is van verwaarlozing door de familie, maar jij bent niet de baas in huis. Je kan wel zaken signaleren, maar je mag op dat vlak niet ingrijpen.

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

De werkdruk is toch een uitdaging. Er is een chronisch tekort aan verpleegkundigen, vooral omdat ze niet efficiënt worden ingezet. Laat verpleegkundigen doen wat ze geleerd hebben om te doen. Laat hen een coördinerende zorgfunctie opnemen en het netwerk rond de zorgvrager opbouwen. Al ontbreekt daar vandaag het wettelijke en financiële kader.

Wat doe je in je vrije tijd?

Ik speel bridge en ga al wel eens shoppen. En ik spreek ook vaak af met vriendinnen en kijk er naar uit om op reis te gaan. Daarnaast breng ik mijn vrije tijd heel graag door met mijn gezin.

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van het NVKVV? Schrijf je in met een mailtje naar info@nvkvv.be.

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Liesbeth Van Uytvanghe (47 jaar) is verpleegkundig pijnconsulent in het OLV Ziekenhuis Aalst-Asse-Ninove en lid van de werkgroep Pijnverpleegkundigen.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Tijdens mijn middelbare studies twijfelde ik tussen een job in het onderwijs of de zorgsector. Door verschillende vakantiejobs in een woonzorgcentrum ben ik toch overstag gegaan voor de zorg. Vooral het sociale aspect trok me over de streep. Het is fijn om met de mensen een babbeltje te slaan. De job draait om veel meer dan louter het verzorgen zelf. Ik ben er graag voor de mensen en bied hen met plezier een luisterend oor.

Wat boeit je in je job?

Het persoonlijk contact met zowel patiënten als collega’s geeft me veel energie. Ik heb ook het geluk dat ik op verschillende afdelingen kom en op drie campussen werk. Mijn job is dus heel afwisselend door die veelzijdigheid aan contacten. Bovendien krijg ik de kans om me regelmatig bij te scholen. Ik geef met plezier mijn kennis door aan collega’s. En ik werk trouwens als gastdocent mee aan de opleiding voor referentiepijnverpleegkundigen. Dat leunt dan weer aan bij mijn interesses toen ik tiener was. Een leuke combinatie van onderwijs en zorg dus.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Flexibiliteit en verantwoordelijkheidsgevoel zijn voor mij essentieel. Verpleegkundige zijn is geen 9-to-5-job. Ook de zin om nieuwe zaken te willen leren typeert een goede verpleegkundige, net als de aandacht voor het menselijke aspect. Een verpleegkundige moet zich kunnen inleven in de situatie van de zorgvrager. Die persoon heeft altijd recht op informatie en ondersteuning. Hoe druk het ook is voor de verpleegkundige.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Wanneer we een klein verschil kunnen maken voor een patiënt of wanneer we een collega of student waar we mee samenwerken zien evolueren. Daar doe ik het voor. Het was ook bijzonder hoe COVID19 mensen van verschillende afdelingen samenbracht als team. Elk met de wil er iets moois van te maken. Het toont hoeveel veerkracht we hebben, ook tijdens extreme omstandigheden.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Geconfronteerd worden met de beperkingen van de geneeskunde vind ik moeilijk. Er zijn helaas geen wondermiddeltjes beschikbaar. Soms moeten we een patiënt zeggen dat we niet meer kunnen doen. Dat geeft me een enorm machteloos gevoel.

Wat zijn de uitdagingen van vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

Dat verpleegkunde een knelpuntberoep is en de werkdruk dus hoog ligt, is niet nieuw. Toch vind ik dat we er het beste van moeten maken. Veel hangt af van het team waarin je zit, maar je kan zelf een positieve bijdrage leveren en het verschil maken. Daarnaast is het belangrijk om te beseffen dat je opleiding eigenlijk pas begint eens je op de werkvloer staat. De medische wereld verandert aan een razendsnel tempo, dus continu bijleren is noodzakelijk. Met je opleiding krijg je de basis mee en dan begint het pas.

Wat doe je in je vrije tijd?

Ik kook heel graag voor familie en vrienden, vooral desserts. Ook op het werk mogen ze geregeld van mijn bakkunsten proeven. Dat waarderen de collega’s wel. Mijn favoriet blijft een recept van mijn grootmoeder voor een overheerlijke chocoladecake. Reizen en op restaurant gaan vind ik heel ontspannend, maar met de pandemie was dat nu niet echt mogelijk. Dus mijn man en ik wandelen veel en hebben zo al heel leuke plekjes ontdekt.

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NVKVV? Schrijf je in met een mailtje naar info@nvkvv.be.

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Evi Mervilde (41 jaar) is hoofdverpleegkundige Afdeling Kinder- en Jeugdpsychiatrie in het UZ Gent en lid van de werkgroep Geestelijke Gezondheidszorg.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Toen ik zes jaar was, wist ik al dat ik verpleegkundige wilde worden. Als klein meisje was ik gefascineerd door het reilen en zeilen van het ziekenhuis en meer bepaald door de inzet en de taken van verpleegkundigen. Voor mij waren het echte helden. Die bewondering is doorheen de jaren gebleven. De keuze voor GGZ heeft vooral te maken met de manier waarop je het werk kan invullen en wat je voor iemand kan betekenen.

Wat boeit je in je job?

De Kinder- en Jeugdpsychiatrie is een zeer brede wereld en het werk is dus enorm gevarieerd. Wat het zo speciaal maakt, is dat elk kind zijn specifieke context en problematiek heeft en zijn eigen unieke pad bewandelt. Bovendien hebben de kinderen of jongeren nog hun hele leven voor zich. Dat maakt onze vechtlust enorm groot om samen een mooie weg uit te stippelen voor hen. En voor een stuk ook mee de strijd te voeren voor een betere omkadering, zodat deze kinderen de juiste zorg krijgen.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Authenticiteit, spontaneïteit en echt een deel van jezelf durven tonen binnen deze omgeving vind ik cruciaal om een goede verpleegkundige te zijn. Als hoofdverpleegkundige tracht ik ook niet te protocollair te zijn en mijn eigen kijk of idealen niet op te dringen aan het team. Ik vind het belangrijk om samen met het team onze visie vorm te geven.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Als je als één team aan iets bouwt en je collega’s daardoor veel gemotiveerder zijn, dat is bijzonder. Een ander aspect heeft betrekking op de kinderen en jongeren zelf. Onlangs herontdekte een patiënt de liefde voor het spelen van muziek en was ons daar enorm dankbaar voor. Die kleine momenten van betekenis voor deze kinderen zijn fantastisch.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Wanneer je merkt dat je botst op de grenzen van wat mogelijk is. Grenzen van wat wij kunnen bieden of grenzen van de context van het kind, zoals bijvoorbeeld financiële grenzen of draagkracht. Of wanneer je hoort dat een patiënt en/of het gezin, die al een mooi traject aflegden, een grote terugval heeft. Dat zijn zeer harde momenten. Wat ik ook moeilijk vind, is dat we vaak niets meer horen nadat een traject op onze afdeling afgerond is, zelfs na een langdurige opname. Als je heel intensief met iemand hebt samengewerkt, ben je benieuwd hoe het nadien evolueert met die persoon. Past die nog toe wat die hier geleerd heeft, zijn er al volgende stappen gezet, … ? Het zou fijn zijn daar meer zicht op te hebben.

Wat zijn de uitdagingen van vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

Een grote uitdaging is de motivatie van verpleegkundigen. Dan bedoel ik enerzijds de moed niet verliezen in de job en blijven geloven in wat we doen. Onze job vraagt echt heel veel van mensen, ook op persoonlijk vlak. De uitdaging is om het mooie te blijven zien in wat we doen, ondanks de vele grenzen waar we op botsen en de soms harde momenten. Anderzijds zitten we met de toegenomen werkdruk en administratieve last. Hierbij is het belangrijk om de essentie niet uit het oog te verliezen, namelijk het bieden van nabijheid en bereikbaarheid voor deze kinderen en het kunnen samenwerken met hem. Soms is het een beetje zoeken naar een goede balans.

Wat doe je in je vrije tijd?

Veel van mijn vrije tijd gaat naar mijn gezin. Ik geniet bewust van de momenten samen, zoals eens gaan wandelen in het bos met de kinderen. Of afspreken met vrienden en een glas drinken. Daar laad ik enorm van op.

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NVKVV? Schrijf je in met een mailtje naar info@nvkvv.be.