Sluitend vangnet, voor patiënten en voor elkaar

Parel van een verpleegkundige Britt De Jonckheere kwam als derdejaarsstudente op afdeling 42 in het PZ Onzelievevrouw in Brugge terecht. Drie jaar later werkt ze er nog steeds en met nog meer enthousiasme.

Afdeling 42 van PZ Onzelievevrouw in Brugge is een residentiële afdeling voor personen met een persoonlijkheidsstoornis. Wat deze afdeling zo bijzonder maakt, zijn de open teamgeest en de sterke onderlinge verbondenheid. “Ik kwam als studente op afdeling 42 terecht en voelde me meteen welkom”, vertelt Britt De Jonckheere. Zij werd in 2024 door haar collega’s genomineerd als Parel van een verpleegkundige. Een warme erkenning, al zet ze even graag de mensen rondom haar in de kijker. “Het oprechte gevoel van dag één is nooit verdwenen. Die gastvrijheid geldt trouwens niet alleen voor nieuwe collega’s, ook onze patiënten ontvangen we met open armen en een open blik.”

Krachten bundelen

Op de afdeling werken verschillende disciplines nauw samen om een sluitend vangnet te vormen rond de zorgvrager. “We helpen patiënten om invaliderende gedachten te ontkrachten. Al heersen ook in de buitenwereld nog veel stigma’s rond persoonlijkheidsstoornissen. Wat ons als team bindt, is de wil om dat te veranderen.” Die houding vertaalt zich in het team: er is altijd ruimte om dingen te bespreken en bezorgdheden te delen. Binnen afdeling 42 gebruikt het team dialectische gedragstherapie, een therapievorm die een helder kader biedt om in te werken. “Iedereen staat op dezelfde lijn en toch is er steeds ruimte om vanuit onze eigenheid te handelen. Elke zorgverlener, van verpleegkundige over therapeut tot psycholoog, werkt naar hetzelfde doel toe. We bundelen onze krachten om tot het beste resultaat te komen. Samen vormen we een superteam.”

Een dragend team

Die sterke verbondenheid maakt dat collega’s elkaar niet alleen binnen de werkuren leren kennen, ze zien elkaar soms ook daarbuiten. “We leren elkaar behalve als professional ook als mens kennen, dat maakt dat we honderd procent onszelf kunnen zijn op de werkvloer. Net die authenticiteit hebben onze patiënten nodig. Ze voelen het meteen als we doen alsof. Al is het ook voor onszelf heel waardevol om in een dragend team te werken. Als iemand een zware dag heeft of ergens mee zit, dan vangen we elkaar op. Altijd. Dat vangnet geldt dus evengoed voor elkaar.”