“Zien wat je niet kan zien, horen wat je niet kan horen.”

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Laura De Hert (33 jaar) is zowel begeleidingsverpleegkundige als mobiele verpleegkundige in AZ Sint-Lucas in Gent en lid van de werkgroep Begeleidingsverpleegkundigen.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Stiekem wou ik altijd al verpleegkundige worden, maar ik heb eerst sociaal werk gestudeerd uit rebellie. Mijn vader is verpleegkundige en ik zei: ‘je denkt toch niet dat ik hetzelfde ga doen’. Als maatschappelijk werker heb ik op verschillende plaatsen gestaan en zo kwam ik terecht bij Mozaïek, een voorziening voor volwassenen met een beperking. Daar voelde ik dat zorg mij toch nauw aan het hart lag. Toen heb ik verpleegkunde bijgestudeerd als werkstudent.

Wat boeit je in je job?

Als verpleegkundige zie je meteen het resultaat van wat je doet. Ik heb ook in de psychiatrie gewerkt en daar heb je dat minder. Ik wou ook graag verpleegkundige worden om de technische handelingen uit te voeren. Omdat ik mobiele en begeleidingsverpleegkundige ben, zit er veel variatie in mijn job. Dat wakkert mijn passie aan en houdt het vuur in mij laaiend. Variatie in mensen waar je mee werkt, de patiënten die je tegenkomt, de jobinhoud. Als begeleidingsverpleegkundige zie ik studenten van overal of begeleid ik nieuwe medewerkers op alle functies. Van directie tot schoonmaak, ik krijg het allemaal mee.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Een goede verpleegkundige moet zien wat je niet kan zien en horen wat je niet kan horen. Dat gaat nog een stapje verder dan enkel empathisch zijn, we moeten echt alert zijn. Daarnaast mag een verpleegkundige niet te veel puur zorgen, de empowerment van de patiënt is ook belangrijk. Het allerbelangrijkste, ten slotte, is dat je het werk met hart en ziel doet. Komt de liefde voor de zorg niet uit de grond van je hart, dan hou je het niet vol.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Zien dat je inspanningen lonen. Een medewerker die vlot onthaald wordt en dankbaar is, iemand in de gang die je complimenteert, een collega info verschaffen waarmee je die vooruithelpt, een student die je dankbare feedback geeft. Het zijn kleine dingen die tonen dat je waardevol werk levert.

Zijn er ook minder fijne momenten?

De slechtnieuwsgesprekken: een student waarbij de stage niet zo goed loopt, moeilijke gesprekken met het team, een onzekere medewerker. Soms komen daar positieve dingen uit, maar soms voel je toch vooral hoe beperkt je bent in sommige situaties om anderen te helpen. Zeker in deze tijden zien we afdelingen kraken onder de druk. Dan voel ik me wel eens machteloos.

Wat zijn de uitdagingen van vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

Zonder twijfel de stijgende druk. We moeten wel in het achterhoofd houden dat alle functies het moeilijk hebben. Ook directies, het personeel in de keuken of de poetsdienst staan voor de nodige uitdagingen. In AZ Sint-Lucas organiseerden we daarom al eens een jobwissel. Zo ervaart iemand van de personeelsdienst hoe het loopt in de keuken, en omgekeerd. Op die manier krijgen we meer begrip voor elkaar en bevestigen we aan elkaar dat we er samen voor gaan.

Wat doe je in je vrije tijd?

Momenteel spendeer ik bijna al mijn vrije tijd met mijn kindjes van één en drie jaar oud. Uiteraard met heel veel liefde.